Konflikt pokoleń na przykładzie relacji rodzinnych

Szczegóły

Utworzono: 02 października 2006

Joanna Strogolewska

Z uwagi na wpływ jaki powstanie i rozwój konfliktu ma na funkcjonowanie rodziny, wyróżnia się dwa rodzaje: konflikt konstruktywny i destruktywny.

Konflikt konstruktywny

Konsekwencjami pierwszego są pozytywne wzmocnienia związków, wzrost zaufania, podwyższona samoocena, wzbogacenie twórczości i produktywności oraz zadowolenie z trwania w związku (Rostowska, 2001).

Białyszewski (1983) do tej listy dodaje jeszcze takie skutki jak: zmniejszenie lub ustanie napięć, zaspokojenie potrzeb stron, wyrównywanie szans członków grupy, usprawnienie mechanizmów społecznej kontroli czy powstanie nowej równowagi sił w ramach systemu społecznego.

Czynnikami warunkującymi pozytywne zakończenie konfliktu są: obustronne zaangażowanie w poznanie przyczyn konfliktu wynikające z napięcia emocjonalnego oraz dojrzałości psychologicznej, a także chęć rozwiązania problemu, znalezienia kompromisowego rozwiązania.

Aby nastąpiło polubowne rozwiązanie konfliktu, niezbędne jest też, aby ograniczony on był do jednego lub kilku, ale kontrolowanych wątków.

Pozytywne skutki takiego konfliktu są szczególnie ważne dla rodziny jako grupy, której jest się elementem poniekąd bez udziału własnej woli, z której członkami łączy więź, niemożliwa do zerwania. Ważne jest by więzi wewnątrz rodzinne wzmacniały się a wzajemne wsparcie i zrozumienie wzrastały.

Konflikt destruktywny

Drugi z typów, destruktywny, to negatywne zjawisko będące źródłem nawarstwiających się nieporozumień i osłabiania więzi łączącej strony konfliktu. Jest to przeciwieństwo konfliktu konstruktywnego.

Zaangażowanie stron nie dotyczy rozwiązania sporu, ale walki jako takiej. Towarzyszą mu chęć wyładowania frustracji oraz uprzedzenia silnie nacechowane emocjonalnie.

Utrzymujący się konflikt destruktywny, stanowi zagrożenie dla wzajemnego zaufania i poczucia wspólnoty. Jego negatywne skutki dotyczą różnych płaszczyzn życia jednostki: psychologicznej, fizycznej i behawioralnej. Przejawia się to w niezdolności do koncentracji, zaburzeniach somatycznych (np. zaburzenia snu czy niedyspozycje żołądkowe) a także poprzez wycofywanie się z relacji interpersonalnych.

Dla rodziny, jest to jeden z najbardziej patologizujących procesów. Prowadzi on do agresji między jej członkami, negatywnych emocji względem siebie, obniżania poziomu motywacji, poczucia alienacji czy zaburzeń w procesie komunikacji (Rostowska, 2001).