Dlaczego inni postrzegają nas inaczej niż my sami?

Szczegóły: Utworzono: 27 maja 2013; Małgorzata Mahler

Sposób, w jaki postrzegamy siebie, różni się od tego, jak widzą nas inni ludzie. Nasze postrzeganie jest subiektywne. Jest ono powiązane z osobistym wewnętrznym obrazem siebie i świata, a także z opinią innych osób i czynnikami kulturowymi.

Niedawno dużym zainteresowaniem cieszyła się reklama jednej z firm kosmetycznych, podczas której przeprowadzono eksperyment z udziałem kilku kobiet. Video z tym eksperymentem zostało obejrzane na Youtube aż 22 miliony razy.

Co było powodem aż tak wielkiej popularności tego filmu?

Na filmie portrecista sądowy FBI sporządza szkice twarzy kobiet. Portrecista nie widzi kobiet, które będzie rysował, słyszy tylko ich głos. Każda kobieta siada tyłem do niego i jest proszona o odpowiedź na różne pytania dotyczące wyglądu swojej twarzy – ,,Powiedz mi, jaką masz brodę’’. Kobieta następnie wychodzi. Pojawia się kolejna osoba, która poznawszy wcześniejszą uczestniczkę, jest poproszona o opisanie jej wyglądu. Portrecista sporządza dwa szkice tej samej kobiety – jeden w oparciu o jej własny opis, a drugi na podstawie informacji od innej osoby na temat jej wyglądu.

Powstają dwa różniące się od siebie szkice. Ten widok jest dość zaskakujący dla kobiet, a zarazem bardzo wzruszający. Kobiety widzą, że inni postrzegają je jako bardziej atrakcyjne.

Ludzie proszeni o opisanie swojego własnego wyglądu często podają negatywne opinie – "za gruba, za mały". Wielokroć są to opisy niemające nic wspólnego z rzeczywistym stanem.

Postrzeganie siebie i własnego ciała jest zależne od kilku czynników: obrazu własnego ciała, czynników kulturowych i opinii innych. Te elementy podlegają dynamicznym zmianom w trakcie naszego życia.

Każdy człowiek posiada własny obraz świata, siebie i swojego ciała. Obraz siebie to system wiedzy na temat samego siebie. To ,,wewnętrzna reprezentacja” składająca sie z wyobrażeń, emocji, myśli i doświadczeń oraz spostrzeżeń na temat siebie i własnego ciała. Jest to obraz subiektywny i unikatowy. Nie opiera się na namacalnych faktach.

Zatem to, co widzimy w lustrze, nie jest rzeczywistym obrazem, a tylko subiektywnym osądem. Dlatego nasz własny obraz siebie może różnić się od tego, jak postrzegają nas inni ludzie.

Oczy to tylko jedno ze źródeł informacji. Obraz w lustrze nie jest tylko oparty na tym lustrzanym odbiciu. Jest zniekształcony przez własne emocje, postrzeganie oraz nastrój, w jakim się znajdujemy, a także sądy innych osób o nas.

Istotne są także obecne w danej kulturze kanony piękna. Odgrywają znaczącą rolę w postrzeganiu siebie jako osobę atrakcyjną lub nie. W różnych kulturach obowiązują odmienne kanony piękna. W kulturach mniej zamożnych chudość jest oznaką ubóstwa, złego odżywiania lub choroby, natomiast puszystość to oznaka dobrobytu i zdrowia. W kulturach bogatszych zdrowie i sukces kojarzymy ze szczupłością, natomiast nadwagę z lenistwem i chorobą. Ocena koloru skóry również jest uwarunkowana kulturowo. W niektórych obszarach Azji ideałem urody jest blada cera. Kobiety używają chemicznych substancji, żeby ją rozjaśnić. W Indiach powszechne jest reklamowanie kremów na rozjaśnienie skóry. Natomiast na Zachodzie kobiety wystawiają się na intensywne działanie promieni słonecznych lub chodzą do solarium, aby uzyskać odcień złocistego brązu.

Zatem, gdy stojąc przed lustrem, owładnie nas jakaś negatywna myśl na temat swojego wyglądu, warto przypomnieć sobie ten eksperyment.