Chce się żyć - recenzja
- Szczegóły
- Utworzono: 21 października 2013
- Barbara Urbaniak
Oparta na faktach poruszająca historia człowieka uwięzionego we własnym ciele, który mimo trudności komunikacyjnych ze światem i przeciwności losu nie poddaje się i podejmuje walkę o siebie i swoją godność.
Film silnie oddziałuje na widza i jego emocje. Wspólnie z bohaterem przeżywamy jego samotność, smutek, radość, fascynację. Uświadamiamy sobie, że ciało niepełnosprawnego fizycznie, które nie pozwala na komunikację z otoczeniem, w pełni może przeżywać to samo, co zdrowi ludzie. Sposób ujęcia obrazów pozwala widzom wczuć się w rolę głównego bohatera, którego rozumie i widzi świat jego oczami: zwykłe życie przeciętnej rodziny w bloku, sąsiadów, wplecione w wydarzenia historyczne, święta na przełomie lat. Pozwala to na współodczuwanie jego emocji.
Mateusz (Kamil Tkacz, Dawid Ogrodnik) przychodzi na świat z czterokończynowym porażeniem mózgowym. Lekarze stawiają diagnozę: nigdy nie będzie z nim kontaktu i nazywają go rośliną. Rodzice jednak nie chcą się z tą diagnozą pogodzić i nie ustają w walce o swojego ukochanego syna. Otoczony troską i miłością rodziców Mateusz dorasta, obserwując świat. Dzięki jego wewnętrznym monologom widz od razu wie, co czuje Mateusz, czego nie ma możliwości wiedzieć jego otoczenie.Poruszony zostaje temat trudności w komunikacji, jakie mają ludzie posługujący się konkretnymi , wyuczonymi znakami komunikacyjnymi . Głęboka wiara rodziców w ich syna daje im siłę do walki. Rodzice zaangażowani w wychowywanie kalekiego dziecka zdają się nie dostrzegać potrzeb dwójki swoich pozostałych dzieci, które czują się odrzucone i zazdrosne o troskę, z jaką rodzice podchodzą do Mateusza. Obserwacja świata przez Mateusza w ograniczającym ciele sprawia, że widzi znacznie więcej niż inni ludzie pochłonięcie swoimi codziennymi sprawami. Wkrótce zaprzyjaźnia się z Anką (Anna Kaczmarczyk) , dziewczyną z sąsiedztwa. Przeżywa swoje pierwsze zauroczenie płcią przeciwną. Niestety, okoliczności rozłączają dwójkę przyjaciół. Stabilizacja, ciepło i bezpieczeństwo rodzinnego domu po tragicznej śmierci ojca (Arkadiusz Jakubik)i podczas choroby matki (Dorota Kolak)dobiega końca. Mateusz trafia do ośrodka dla osób niepełnosprawnych umysłowo. Tam poznaje kolejne cienie życia, doświadcza ogromnej samotności. Poznaje Magdę (Katarzyna Zawadzka), wolontariuszkę, którą jest zafascynowany, która rozumiejąc jego potrzeby, pod pozorem troski i przyjaźni wykorzystuje go do własnych celów.
Po licznych niepowodzeniach, upadkach, chwilowych wzlotach i próbach zakomunikowania światu swojej obecności nadchodzi wreszcie ta wielka chwila. Mateuszowi udaje się „powiedzieć” światu, że jest w pełni sprawny intelektualnie, Dzięki wytrwałości własnej i pojawieniu się właściwej osoby, lekarki Pani Joli (Anna Nehrebecka), która kontaktuje się z podopiecznymi za pomocą języka Blissa, Mateusz nawiązuje kontakt z otoczeniem i odzyskuje godność po 26 latach uznawania za roślinę.Jego pierwsze „słowa” skierowane do matki brzmią „ja nie roślina”.
Uwięziony we własnym ciele przez 26 lat odzyskuje swoją godności i przełamuje samotność. Dzięki odkryciu sprawności intelektualnej przed Mateuszem otwierają się kolejne szanse. Jednak wykorzystując swój spryt i inteligencję, nie daje się ponieść fali i postanawia zostać w starym, znienawidzonym, ale znanym sobie otoczeniu.
Reżyser filmu, Maciej Pieprzyca, dokonał dzieła fenomenalnego. Poza wzruszającymi scenami przybliżającymi do człowieczeństwa film niesie w sobie jeszcze jedną głęboką naukę – rozróżnienie niepełnosprawności fizycznej od niepełnosprawności psychicznej. Daje poczucie ogromnej siły do walki o godność w każdych okolicznościach. Dobrze jest.
Bądź na bieżąco! Zapisz się na nasz newsletter! (dodatkowo otrzymasz eBooka "Iluzje codzienności")
